Kiedy po tygodniowym urlopie wróciłem do domu, moje drzewa tlenowe paulownia wyglądały gorzej niż złamana lampa na planie filmowym – opadnięte liście, patrząc na mnie jakby mówiły: “Czy mogłeś przynajmniej zostawić nam prognozę pogody, żebyśmy mogły zobaczyć kiedy będzie deszcz?” Byłem pewien, że jedno z drzew nawet rzuciło na mnie zobowiązujące spojrzenie, które wyraźnie mówiło: “To już ostatni raz, stary, kiedy zostawiasz nas same bez wody na wakacje.”

Wydawało się, że drzewa zeszły na psy – no, chyba raczej na pędy. Byłem pewien, że gdybym podejrzewał je o zaniedbanie, to pewnie by się krzywo spojrzały. Szybko jednak zrozumiałem, że nie była to próba ukrycia ich pikantnych tajemnic, tylko delikatny apel o wodę. Niewinna prośba, w stylu: “Czy mógłbyś nam podać choć kroplę wody, zanim przemienimy się w suszone rośliny na twojej działce?”

Oczywiście, nie było mowy, żebym miał cieknący kran na swojej drzewnej posesji. Rozpocząłem więc akcję ratunkową na skalę olimpijską. Zraszanie, polewanie, szepcząc im troskliwe słowa: “Nie martwcie się, to tylko kilka dni braku wody. Wszyscy mamy czasem sucho w gardle.”

Po 24 godzinach od momentu, kiedy obłaskawiony królewskim darem wody system korzeniowy drzew tlenowych został ochłapany zasklepionymi otworami, nastąpił cud. Liście podniosły się na baczność, jakby wyćwiczone na drzewnym podchodzeniu. A ja byłem pewien, że słyszałem wiatr szeleszczący między nimi, przekazujący mi ukrytą treść: “Dziękujemy, to była zasłużona dawka nawadniania. Możemy znowu być zielone i dumne.”

Morał z tej opowieści jest taki: drzewa paulownia to naprawdę fajne rośliny, ale tak jak każdy inny gatunek, potrzebują troskliwej równowagi. Nie za dużo wody, żeby nie utopić ich w miłości, ale i nie za mało, żeby się nie czuły zaniedbane. To nic, że nie potrafią mówić – liście mówią tysiącem szeptanych liści słów, kiedy tylko zechcą.